Na 4 dagen fietsen, rijden we Potosi binnen, de hoogst gelegen stad in de wereld, op 4100 meter. Het heeft aardig wat inspanning gekost, maar het was de moeite waard.

Maandag ochtend verlieten we Sucre, we hadden er zin in, maar wel een beetje spanning voor wat komen ging. "Vaya con Karma", roept iemand ons na als we de stad uitfietsen.

We zitten hoog in het Andes gebergte en gaan nog veel hoger. Vandaag valt het mee, we gaan van 2500 meter naar 2800 meter. Af en toe een klimmetje, gevolgd door schitterende afdalingen. Ik haal een snelheid van 65 km p/u ! Het geluid van de gierende wind en daar overheen het gezang van krekels, hoor ik om mij heen. Mijn teller geeft temperaturen tussen 35-40°C aan. De drukte op de weg valt mee, het verkeer houdt goed rekening met ons. En ook hier in Zuid Amerika, wordt er weer volop getoeterd en gezwaaid. De 1ste lekke band is voor Anouk en niet veel later de 2de bij Mo. Geen probleem, we zíjn ondertussen ervaren bandenplakkers.

Ons hotel is simpel, niet erg proper en een doorgezakt bed. Altijd weer even wennen, maar de mensen zijn aardig en behulpzaam. Het regent als we opstaan, maar na het ontbijt breekt de zon door en de temperatuur loopt weer op. Vandaag stijgen we meer dan 1000 meter.

Het is lekker fietsen, tot in de verte de lange klim naar boven in zicht komt. Mo ligt een stuk voor, we zien haar als een stipje de helling opgaan. We volgen haar, maar na de bocht wordt het nog steiler, hier heb ik geen zin in. Met z'n drieën besluiten we te liften. Na enkele minuten stopt een goudkleurige Mitsubishi pick-up. We mogen mee tot de summit. 3 fietsen kunnen achterin, geen plek voor Mo! We halen haar in, stoppen en vragen wat ze wil, maar Mo gaat geen uitdaging uit de weg en wil naar boven fietsen. Als bij een pit-stop halen we de tassen van haar fiets en zwaaien haar uit. Verdwaasd door de snelle aktie fietst ze door. 10 kilometer verder op de hoogvlakte van 3000 meter worden we afgezet en bijna 2 uur later halen we Mo als een heldin binnen!

De kans op hoogte ziekte neemt toe, advies is níet meer dan 400 meter té stijgen per dag. Na ongeveer 20 kilometer krijgt Lin klachten van hoofdpijn en misselijkheid. We stoppen bij de plaats Don Diego, We mogen kamperen bij de banos. Hier maken Mo en ik gebruik van, we mengen ons tussen de locals díe zich lekker aan het badderen zíjn, maar of we er schoner uitkomen dan erin gingen is de vraag!

De volgende dag voelt Lin zich een stuk beter, ondanks dat neemt ze een lift naar Potosi, met als voordeel dat ze alvast een leuk hostel heeft gevonden. Wij vervolgen de laatste 20 kilometer de weg die gestaag omhoog gaat.

Potosi is een grote stad, met een mooi oud centrum. We mogen een dagje bijkomen voor de volgende etappe.

Adios!

(Foto's laden wil nog níet lukken!!!!)