Beste Allen,

Potosi was leuk, het is een grote stad. Bij binnenkomst zag het er rommelig uit, veel huizen in aanbouw, schots en scheef door elkaar. Maar hoog gelegen op 4000 meter, een mooi en gezellig oud centrum, gekleurde huisjes, nauwe straatjes en veel kerken. Hier zijn de hostels voor de toeristen, met als voordeel: goed eten, lekkere koffie en internet.

Vrijdag fietsen we Potosi uit. Er is een hardloopwedstrijd voor scholieren, een prestatie op deze hoogte. Vanwege afgezette wegen is het even puzzelen om de stad uit te komen.

We vervolgen onze weg door de bergen. We hebben de coca bladeren ontdekt. Je moet erop kauwen, zodat het als een bal in je wang blijft zitten, het helpt goed tegen hoogteziekte en het geeft energie. Beetje doping hoort toch bij fietsen ?!

Mo heeft de route op haar mobiel, via pocket earth. Alle dorpjes en hoogteverschillen staan erop. In vier dagen,fietsen we naar salar de Uyuni, de zoutvlakte. Dag één is goed te doen, precies 50 kilometer. We komen aan bij een klein dorpje, er is een hostal, maar die geeft geen gehoor. Het is opvallend dat de Bolivianen zich amper met ons bemoeien, dat was in Afrika wel heel anders. Lin hoort muziek in een school die we passeren en roept om te horen of er iemand is. We hebben geluk, we mogen overnachten in een klaslokaal.

De volgende dag eindigt met een lange klim, we besluiten vanaf daar te liften, maar er is heel weinig verkeer. Héérlijk vanwege het ontbreken van de uitlaatgassen, maar lastig om een lift te krijgen. Na ruim 2 uur wachten in de gloeiende zon, stopt er eindelijk een geschikte auto. Er kunnen 3 fietsen mee. Mo offert zichzelf op, om fietsend door te gaan. Het was een afstand van 20 kilometer met een behoorlijke klim. Dat zou zij niet redden voor het donker. Wij maakten ons behoorlijk zorgen en hadden besloten een auto te zoeken om haar op te halen. Voor we zover waren kwam ze al aanfietsen! Gelukkig had Mo zelf ook al ingezien dat ze het niet zou redden en had ze een lift kunnen regelen. Het was een happy weerzien.

We blijven schommelen tussen de 3500 en de 4200 meter. Het landschap wisselt van kaal en dor naar prachtige rotsformaties, we gaan door een cactusvallei en we zien kuddes lama' s en alcapa's. Zelfs een tornado komt voorbij. We troffen het met het weer, prachtige blauwe lucht en wind in de rug. Opeens draait die, harde tegenwind. Dat viel tegen. De laatste 20 kilometer voor Uyuni konden we niet meer aan, te heftig met deze wind. Er was een klein mijnwerkersdorpje, zag er triest uit, veel vervallen huizen, maar wel een museum met oude locomotieven. Geen slaapplaats, maar we mochten de tenten opzetten op het basketbalveld. Ieder dorp, hoe klein ook, heeft er een. Hier werden we niet blij van, maar we hadden geen keus. Er was een militaire post, als we lastig gevallen zouden worden door dronken mannen moesten we daar “aankloppen”. Dit was niet het geval, wel hadden we last van de wind en de klapperende tentzeilen, omdat we de tenten op de betonnen ondergrond niet vast konden zetten.

De volgende dag, nog een klein stukje omhoog, daarna een gigantische afdaling, de teller gaf 71 km aan. Een prachtig uitzicht op de uitgestrekte zoutvlakte. We fietsen voldaan Uyuni binnen en de nacht ervoor is dan weer snel vergeten!

We hebben een heerlijk hostel gevonden, weer van alles te krijgen. Een welverdiende rustdag.

Hasta la proxima !!