Buenos dias a todos,

Vanaf Uyuni, hadden we nog niet besloten welke route het zou worden naar Chili vanaf de zoutvlakte. De voorkeur had de "ruta Laguna",  de mooiste, maar tevens de zwaarste. Op de fiets ongeveer 12 dagen. Ik had er erg míjn twijfels over. Uyuni leeft van het toerisme, dus veel reisbureaus. We gingen informeren wat onze mogelijkheden waren met fietsen. Tot onze verbazing komen we tot een heel mooie deal. Voor 5 dagen een tour "all inclusive".  We werden er een beetje euforisch van, het gaat gebeuren!

De volgende dag vertrekken we.  Wat we willen, en kunnen, fietsen doen we en als het te zwaar wordt, gaan de fietsen bovenop de jeep en is het ook een stuk veiliger. Leo is onze chauffeur, gids en kok. Jammer genoeg spreekt hij alleen spaans en míjn spaans is dramatisch, dus de conversatie is voor  Mo en Anouk.

Dag één is de salar, een zoutvlakte ter grootte van de provincie Utrecht. Een groot wit oppervlak strekt zich voor ons uit. Ik krijg een wintersportgevoel, maar het is 25°C. Veel jeeps met toeristen, motorrijders en wij op de fiets. Het is overweldigend!  Voor het eerst tijdens de fietstocht komen we andere fietsers tegen, een Colombiaan en een Argentijn. De Colombiaan fietst voor een project vanwege het 200 jarig bestaan van de fiets. Weten wij niets van !?

We overnachten op de zoutvlakte. De wakawaka, lichtje op zonne-energie (bedankt voor de tip Wiesje), wordt aan de auto gehangen, zodat onze kleine kampeerplek zichtbaar is voor nachtrijders. Het koelt behoorlijk af, we zitten op 3663 meter hoogte. Een prachtige zonsondergang, de sterren komen tevoorschijn, het is magisch.

We fietsen naar het eiland Incahuasi, op de zoutvlakte. Leo heeft daar ons ontbijt klaar staan. Ik ben verrast, een prachtig eilandje vol met cactussen. Nog een dag over de zoutvlakte naar het dorp Shuvica, waar we overnachten in een zouthotel. De zoutvlakte staat bekend om het maken van surrealistische foto's, daar hebben we enige tijd aan besteed, met veel lol en een goed resultaat.

De ruta Laguna gaat langs verschillende zoutmeren en vulkanen, met hoogtes tot 4500 meter. Lin rijdt de eerste dag mee in de jeep, even tijd nodig om bij te komen. Anouk, Mo en ik vertrekken op tijd, vanaf nu is alles onverhard. Soms zijn de wegen hard van het gekristaliseerde zout, zo hard als asfalt. Maar eenmaal van de zoutmeren af, wordt het mul zand en moet de fietsen geduwd worden. Tót nu toe treffen we het met het weer, alleen de wind kan af en toe hard toeslaan. Gelukkig hebben we nu Leo met de jeep, om onze fietsen op te laden en ons naar onze kampeerplek, aan de voet van de vulkaan Ollagueün, te brengen. (De andere zijde van de vulkaan staat in Chili.)  Vanaf hier is het te zwaar om te fietsen. Heerlijk in de auto, vinden Anouk, Lin en ik het. Bij Mo doet het een beetje pijn. De route is een combinatie van een etappe Parijs-Dakar en het programma “de gevaarlijkste wegen”.   We zitten hobbelend in de jeep te genieten van het landschap. Bij de meren zijn flamingo's, langs de weg spotten we vicuña. (Een kleiner lama soort)

We zíen 2 mensen op de fiets, ploeterend door het mulle zand, wat ben ik blij dat wij dit niet gedaan hebben! Fietsen is leuk, maar er zijn grenzen.

De laatste dag rijden we door vulkanisch gebied, badderen we in een thermaal bad en worden we afgezet aan de grens met Chili. We nemen afscheid van Leo, met lichte weemoed zwaaien we hem uit. Hij heeft ons een ontzettend mooi stuk van Bolivia laten zien.

Wij laden de fietsen, passeren de douane van Bolivia en gaan op weg naar San Pedro de Atacama in Chili. We zitten op 4500 meter hoogte. We moeten nog 100 meter stijgen, daarna een afdaling van 40 kilometer. Op deze hoogte valt fietsen niet mee, bij de geringste inspanning krijg ik moeite met ademhalen, alsof je niet goed kan doorademen, het is zo vermoeiend, terwijl de spieren het wel aan kunnen. Maar daarna het kadootje: in 40 kilometer zakken we 2000 meter. Héérlijk !!!! Het is ook een stuk warmer als we San Pedro inrijden. Eerst langs de douane, hostel zoeken en we sluiten de dag af met een heerlijke Chileense rode wijn!

Hasta la proxima!

(Je hoeft me geen fotoruimte te schenken, ik heb nog tegoed van reismee)