Buenos dias, mis fieles seguidores

We zijn de 1000 kilometer gepasseerd!

In San Pedro de Atacama, een toeristische plaats in een mooie omgeving, hielden we een paar rustdagen. We hebben de Valle de Lunas ( vallei van de manen ) bezocht en naar een astrologisch centrum geweest. Een Belg, hier terechtgekomen vanwege de goede plek voor sterren onderzoek, gaf uitleg over ons planetenstelsel. Door de telescoop konden we sterren van verschillende kleuren onderscheiden. Het moesten een witte, een rode en een blauwe zijn, het was moeilijk te zien, maar ondanks dat was het zeer interessant en vanwege de Nederlands sprekende Belg zeer boeiend.

Vanaf San Pedro moeten we terug de berg op. Wij hebben de gouden regel; we fietsen één keer dezelfde weg! En als we toch een lift regelen, dan meteen maar voor 100 kilometer, naar het hoogste punt op 4100 meter. Het is meteen een stuk kouder, we kleden ons warrm aan en beginnen aan de afdaling naar de grens met Argentinië. Bij de grens aangekomen wil Mo poseren voor het bord "Bienvenidos a Argentina". Ze maakt een verkeerde stap en valt met haar borstkas op een steen, met als gevolg: een zwaar gekneusde rib en een beenwond. Dat is schrikken! Ze moet even bijkomen en met pijnstilling fietst ze het laatste stukje naar de grens. Gelukkig is er een hotel waar we kunnen overnachten. Na een goede nachtrust stapt Mo de volgende dag, met diclofenac en paracetamol, op de fiets. We hoeven niet veel te klimmen en we houden haar zoveel mogelijk uit de wind. Na 119 kilometer, fietsen we Susques binnen. Ze is een bikkel! De volgende dag begint met een behoorlijke klim. Al snel stapt Mo af, het gaat niet. In korte tijd is er een lift voor haar geregeld, ze vindt het verschrikkelijk.

We fietsen door de provincie Jujuy, kale bergen met zoutmeren, wat prachtige kleurencombinaties geeft. Het verkeer valt mee, er zijn veel vrachtauto's met 2de hands auto's uit Chili. Er volgt een pas van 4170 meter voor de plaats Purmamarca, waar we Mo weer zien. Bij Salinas Grande, een grote zoutvlakte in Argentinië vlak voor de pas, regelt Anouk een lift, terwijl Lin en ik een voetenbad nemen in het zoute water.Het wordt een spectaculaire rit, wij drieën met de fietsen in het achterbakkie. We worden heen en weer geschud in de scherpe haarspeldbochten. Wat een overweldigend stuk van het Andes gebergte! Het is een populaire route voor motorrijders. Met een webcam op de helm, maken ze prachtige filmpjes van deze Cuesta de Lipan, te zien op YouTube. (Mo had zich op de top laten afzetten, ze kon het niet laten) we zakken tot 2320 meter.

We fietsen de provincie Salta binnen, dalen tot net boven de 1000 meter, het wordt groener. De weg loopt langs een droge rivierbedding. Een toeristisch gebied met veel dorpjes en goede slaapplaatsen, zelfs een camping met zwembad. Nadat we de tenten hebben opgezet komt een Argentijnse dame even buurten.“Waar komen jullie vandaan?”,vraagt ze. Nadat we geantwoord hebben met “Nederland”, is het eerste wat ze zegt: "jullie doen niet mee met de wk!!! En wij maar denken dat Máxima zo populair is!. Ze is zeer blij met de ansichtkaart van Maxima, die ze later van Mo krijgt. We gaan door een stukje regenwoud., het andere uiterste van een paar dagen terug. Er zijn wat stroompjes in de rivierbedding, maar de regentijd moet nog komen, om er een volwaardige rivier van te maken. We fietsen een stukje onverhard langs de rivier die we over moeten steken. Er is geen brug, dus terug, of natte voeten. We kiezen voor het laatste.

We eindigen in Salta. Hier nemen we afscheid van Anouk, die maar 4 1/2 week met ons mee kon.

Anouk vond mij bij de eerste ontmoeting meer het type voor de ligstoel aan het zwembad met een glaasje rosé. Zo grappig! Ik heb het tegendeel bewezen, hoewel ik af en toe behoorlijk kan verlangen naar die ligstoel aan het zwembad met een glaasje rosé!

In 4 weken hebben we veel meegemaakt en elkaar goed leren kennen. Morgen zwaaien we haar uit. Ik ga haar erg missen.

Hasta la proxima