Hola allemaal,

De Carretera Austral is een begrip voor fietsers. De weg is ooit aangelegd om zuid Chili uit zijn isolement te halen. Langzamerhand wordt hij geasfalteerd, ze zijn al ver, maar nog lang niet klaar. De carretera was voor vertrek al een "hot item", vooral vanwege de onverharde delen. De weg eindigt bij Villa O'Higgins, daar moet de fiets 5 kilometer op je schouders, vanwege boomstronken en andere obstakels, om vervolgens de ferry te nemen. En daarbij het weer. In Patagonië waait het altijd! In het regenwoud valt er veel regen en hoe zuidelijker je komt, hoe lager de temperatuur. Maar het is prachtig, we zien wel hoever we komen.Het eerste stuk van de carretera is onbegaanbaar vanwege een landslide, daarom hebben we ervoor gekozen via het eiland Chiloé te reizen.

Op 2 januari vervolgen we onze tocht, Mo neemt nog een keer de bus vanwege haar pijnlijke arm. De wond was mooi genezen (kwam mijn vak nog goed van pas :)). Erik en ik fietsen over de Panamerican highway naar de haven plaats. De overtocht duurt 12 uur, een druilerige dag, jammer van het mooie uitzicht. Volgende dag kunnen we niet fietsen vanwege hevige regen. Eindelijk komen we aan op de carretera. Nog steeds regenachtig, daar staat dit gebied om bekend. Het is er dan ook heel groen. De weg is verhard! We zien al een aantal backpackers die de carretera liftend doen en we komen fietsers van verschillende nationaliteiten tegen. De carretera loopt door een schitterend gebied, natuurlijk met de nodige klimmetjes, maar waar je omhoog gaat....... En de wind hebben we de ene keer mee, de andere keer tegen. Er zijn leuke dorpjes onderweg die zich langzaamaan uitbreiden. Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten. In Coyhaique gaan Mo en ik paardrijden. Prachtige tocht door de bergen. Na Villa Cerro Castillo is de weg onverhard, er wordt aan gewerkt om te asfalteren, daarom is de weg bedekt met kiezelstenen. Dit gaat 10 kilometer door en ook nog berg op en af. Dit was voor mij het moment om af te haken. Het was de bedoeling om in twee dagen naar Puerto Rio Tranquilo te fietsen, om daar de gletsjer te bekijken en om naar de marmer grotten te gaan. Ik had al besloten niet tot Villa O'Higgins mee te fietsen. Ik vind het heerlijk om te fietsen, maar op een redelijk wegdek. Door de bergen vind ik mooi, inspanning vind ik niet erg, maar erg afzien, daar heb ik geen zin meer in. Voor Mo ligt het anders, zij wil afzien. Erik was speciaal gekomen voor de carretera, dus zij gaan samen verder. Het was even een raar (en emotioneel) moment, om zomaar op de weg te besluiten, om niet verder te gaan. Ik ga terug, Mo gaat even later weer onderuit (niet ernstig) en lift naar Puerto Rio Tranquilo en Erik alleen fietst verder. Die nacht waren we alle drie op een andere plek. De volgende dag ga ik met de bus naar Puerto Rio Tranquilo. Vanuit de bus geniet ik van het uitzicht, wat ik op de fiets minder zou kunnen, omdat je dan alle concentratie nodig hebt voor op de weg. Respect voor Erik en alle andere fietsers. Ook vanwege de stofwolken die ze over zich heen krijgen, na ieder passerend voertuig. We hebben een happy weerzien. We maken een dagtrip naar de gletsjer, indrukwekkend zo’n ijsmassa waar je overheen loopt. Het is bewolkt, winderig en een beetje regenachtig. Best koud dan op het ijs. Heel vervelend gaat Mo hier ook weer onderuit en bezeerd haar pijnlijke arm, die net genezen was. Er komt een behoorlijke zwelling op. Er is een medische post in het dorp, maar helaas gesloten als we terug komen. Na een pijnstiller zakt de pijn af. Kan ze verder fietsen?? De volgende dag om 07.00 uur gaan we nog met de boot naar de marmer grotten. Mo voelt zich weer beter, een drukverband om haar arm en ze vervolgt daarna met Erik op de fiets de carretera. Ik ga met de bus terug naar Villa Cerro Castillo. Over ongeveer een week zullen we elkaar weer ontmoeten in Chalten, in Argentinië. Ik ontmoet vandaag Linda en Loes, met Linda had ik Spaanse les. Zij fietsen ook naar het zuiden, maar zaten een paar dagen achter ons. Morgen gaan we hier een trekking doen.

Hasta la proxima, Un abrazo para todos

De foto's komen later, die staan op de iPad van Mo.