Laatste etappe: " ruta del Fin del mundo"

Beste allen,


Met z'n vieren gaan we voor de laatste etappe.
In 2 dagen fietsen we naar Punta Arenas. We beginnen met 100 kilometer wind in de rug, dan draait de weg naar het zuiden en helaas draait de wind ook, nu pal uit het zuiden. We overnachten in een klein dorpje, in de paardenstallen. Een plaats van niets, waar rodeo wedstrijden worden gehouden.
In Punta Arenas nemen we de ferrie naar Porvenir en vervolgen we de weg op een prachtige onverharde weg langs de kust. Langs deze weg willen we een side trip naar de pinguïns maken. De wind neemt toe, de weg slingert, soms wind mee, soms zijwind. Vlak voor de bocht, voordat de wind weer van achteren zou komen, word ik door een windhoos uit het spoor geblazen, kom ik met mijn wiel in het grint, verlies ik mijn evenwicht en kom ik hard op mijn knie terecht. Au, dat doet zeer!
Ik probeer te fietsen, pijnlijk met een dikke knie. De eerste pick-up die ons voorbij rijdt houden we aan, Mo en ik mogen meerijden tot de afslag met de pinguïns.
Nadat we zijn afgezet, nog bezig onze fietsen op te laden, komt er een busje met toeristen langs, op weg naar de pinguïns 15 kilometer verderop. We mogen mee!
We bezichtigen vanachter een houten schot een Koningspinguïn kolonie. Er gebeurt niet veel, maar het is schitterend. We zien zelfs baby's.
Bij terugkomst zijn de heren gearriveerd, we overnachten in een refuge op een splitsing. Binnen is het stil, buiten giert de wind.
We gaan voor de laatste keer de grens met Argentinië over. Door naar Rio Grande, vanaf hier neem ik voor de laatste 210 kilometer de bus! Mijn knie is te pijnlijk en we hebben wind tegen. De anderen fietsen verder. Het was een goede beslissing van mij, ze hebben het zwaar gehad en er was erg veel verkeer.
Ik kom 11 februari in Ushuaia aan, Mo en Erik de 12de. Ons eindpunt. "Fin del mundo", het einde van de wereld!
Frank, die de laatste 14 dagen met ons meefietste, wilde de 13de Ushuaia binnenfietsen, op deze datum is hij precies één jaar onderweg vanaf Colombia.
Hij stopt op 10 kilometer afstand en fietst op dag 365 Ushuaia binnen.
Dit hebben we ‘s avonds uitgebreid gevierd. Ook met Jack, een 65 jarige Fransman die we onderweg een aantal keren tegenkwamen.
Een mooie afsluiting van onze fietstocht.
Ik heb er ruim 4.000 kilometer opzitten, het was een pittige fietstocht.
Maar het was het waard, prachtige natuur, mooie ontmoetingen. Ik heb er van genoten, weer een mooie reis om op terug te kijken.
We nemen afscheid van elkaar. Ieder gaat verder zijn eigen weg. Een aantal mensen hoop ik terug te zien, in Nederland, of elders op de wereld!
Mo en ik genieten nog een weekje na in Buenos Aires.

Muchas gracias por haber seguido mi viaje, y espero veros pronto!
Un fuerte abrazo,

CARLA

Gletsjers en de pampas

Estimados seguidores,

We zijn weer bij elkaar! Mo en Erik hebben met veel voldoening de carretera Austral gefietst, af en toe een beetje afgezien, maar dat was de bedoeling.
Ik heb mij prima vermaakt, leuke ontmoetingen gehad en prachtige wandelingen gemaakt.
Ik ontmoette Loes en Linda in Cerro Castillo, het was erg leuk hen weer te zien, we hebben een trekking gedaan naar de laguna Castillo.
Na twee mooie dagen vervolgen de dames de carretera en ik fiets naar Puerto Ibanez, om daar de boot te nemen naar Chile Chico. Het is maar 40 kilometer, een harde wind in de rug, ik hoef amper te trappen!
Bij Chile Chico ga ik de grens met Argentinië over naar Los Antiguos, bekend om de heerlijke kersen, die volop aan de bomen hangen. Het is een klein dorpje, met één goed restaurant. Hier hangt een opoefiets met klompen aan het plafond. Een Nederlandse eigenaar, een aardige man, die me tussen de bedrijven door de mooie uitkijkpunten van het dorp laat zien.
Vanaf hier neem ik de nachtbus naar El Chaltén. Een mooie rit, de avondschemer geeft prachtige luchten over de pampas.
El Chaltén is het begin van de gletsjer natuurparken.
Onze reis naar het zuiden gaat wisselend tussen Chili, met de carretera waar het vaak regent en Argentinië, met de pampas waar het altijd waait (vnl vanuit het westen).
We doen alle mooie plaatsen aan met toeristische hoogtepunten.
In El Chaltén ontmoet ik Heleen, een Nederlandse vrouw die vijf maanden door Zuid Amerika reist. Het klikt goed, we maken mooie wandelingen door het gebied.
Dan komen volgens planning Mo en Erik aan, het is goed elkaar weer te zien. Ze hebben de carretera volbracht!
Gezamenlijk maken we een trekking naar De "Fitz Roy" , de hoogste bergtop van het gebied.
Het is weer tijd om te gaan fietsen, van El Chaltén naar El Calafate, 220 kilometer, in twee dagen. Het begint goed: de eerste 80 kilometer wind in de rug, laatste 32 kilometer tegenwind. Heleen is met de bus gereisd en heeft bedden voor ons gereserveerd, heel fijn als we vermoeid aankomen.
In El Calafate maken we een trip naar het hoogtepunt: de gletsjer Perito Moreno. Adembenemend mooi en indrukwekkend, een ijsmuur van 70 meter hoog en 5 kilometer lang, je hoort hem kraken en af en toe dondert
er met groot geweld een flink stuk ijs het water in.

We nemen afscheid van Heleen, zij vliegt naar Buenos Aires en wij vervolgen onze tocht naar het zuiden.
Mo en Erik hadden Frank, uit Frankrijk, op de carretera ontmoet. Hij fietst de hele weg naar Ushuaia, zijn en ons eindpunt. Waar wij eerst twijfelden om een bus te nemen, vanwege de slechte weersvoorspelling, fietsen we nu met hem mee. Over de kale pampas richting het westen (dus wind tegen), naar Cerro Castillo in Chili (zelfde plaatsnaam) voor de Torres del Paine.
We doen er drie dagen over. Vroeg op de fiets, dan is de wind iets minder. Het waait hard en het wordt nog erger op een stuk onverharde weg.
Hangend in de wind ploeteren we voort, we redden vaak niet eens de 10 kilometer p/u. Maar het is mooi, op één plek zien we de Guanaco (soort lama), de Nandoe (zuid Amerikaanse struisvogel) en de Condor erboven. Prachtig! We overnachten op plekken aangegeven via een app "I overland", waar je je tent mag opzetten, beschut tegen de harde wind, maar zonder voorzieningen. Veel fietsers maken er gebruik van, dat is wel gezellig. Een nacht bij een rijksgebouw beschut onder een afdak, een nacht in een verlaten hotel.
Het was een beetje afzien maar we bereiken Cerro Castillo.
We maken een mooie trekking naar de Torres del Paine, weer een prachtig hoogtepunt.
De wind neemt niet af, nog 60 kilometer naar Puerto Natales, het eind van het gletsjer gebied. De eerste 8 kilometer is er bijna niet tegenop te fietsen, we moeten zelfs afstappen, we twijfelen om te gaan liften, maar zetten nog even door. Dan draait de weg richting het zuiden, een verademing! Gelukkig en voldaan fietsen we rond half één Puerto Natales binnen.
We trakteren onszelf op een heerlijke cappuccino met lemonpie!
Hasta pronto,

Carla

Carretera Austral

Hola allemaal,

De Carretera Austral is een begrip voor fietsers. De weg is ooit aangelegd om zuid Chili uit zijn isolement te halen. Langzamerhand wordt hij geasfalteerd, ze zijn al ver, maar nog lang niet klaar. De carretera was voor vertrek al een "hot item", vooral vanwege de onverharde delen. De weg eindigt bij Villa O'Higgins, daar moet de fiets 5 kilometer op je schouders, vanwege boomstronken en andere obstakels, om vervolgens de ferry te nemen. En daarbij het weer. In Patagonië waait het altijd! In het regenwoud valt er veel regen en hoe zuidelijker je komt, hoe lager de temperatuur. Maar het is prachtig, we zien wel hoever we komen.Het eerste stuk van de carretera is onbegaanbaar vanwege een landslide, daarom hebben we ervoor gekozen via het eiland Chiloé te reizen.

Op 2 januari vervolgen we onze tocht, Mo neemt nog een keer de bus vanwege haar pijnlijke arm. De wond was mooi genezen (kwam mijn vak nog goed van pas :)). Erik en ik fietsen over de Panamerican highway naar de haven plaats. De overtocht duurt 12 uur, een druilerige dag, jammer van het mooie uitzicht. Volgende dag kunnen we niet fietsen vanwege hevige regen. Eindelijk komen we aan op de carretera. Nog steeds regenachtig, daar staat dit gebied om bekend. Het is er dan ook heel groen. De weg is verhard! We zien al een aantal backpackers die de carretera liftend doen en we komen fietsers van verschillende nationaliteiten tegen. De carretera loopt door een schitterend gebied, natuurlijk met de nodige klimmetjes, maar waar je omhoog gaat....... En de wind hebben we de ene keer mee, de andere keer tegen. Er zijn leuke dorpjes onderweg die zich langzaamaan uitbreiden. Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten. In Coyhaique gaan Mo en ik paardrijden. Prachtige tocht door de bergen. Na Villa Cerro Castillo is de weg onverhard, er wordt aan gewerkt om te asfalteren, daarom is de weg bedekt met kiezelstenen. Dit gaat 10 kilometer door en ook nog berg op en af. Dit was voor mij het moment om af te haken. Het was de bedoeling om in twee dagen naar Puerto Rio Tranquilo te fietsen, om daar de gletsjer te bekijken en om naar de marmer grotten te gaan. Ik had al besloten niet tot Villa O'Higgins mee te fietsen. Ik vind het heerlijk om te fietsen, maar op een redelijk wegdek. Door de bergen vind ik mooi, inspanning vind ik niet erg, maar erg afzien, daar heb ik geen zin meer in. Voor Mo ligt het anders, zij wil afzien. Erik was speciaal gekomen voor de carretera, dus zij gaan samen verder. Het was even een raar (en emotioneel) moment, om zomaar op de weg te besluiten, om niet verder te gaan. Ik ga terug, Mo gaat even later weer onderuit (niet ernstig) en lift naar Puerto Rio Tranquilo en Erik alleen fietst verder. Die nacht waren we alle drie op een andere plek. De volgende dag ga ik met de bus naar Puerto Rio Tranquilo. Vanuit de bus geniet ik van het uitzicht, wat ik op de fiets minder zou kunnen, omdat je dan alle concentratie nodig hebt voor op de weg. Respect voor Erik en alle andere fietsers. Ook vanwege de stofwolken die ze over zich heen krijgen, na ieder passerend voertuig. We hebben een happy weerzien. We maken een dagtrip naar de gletsjer, indrukwekkend zo’n ijsmassa waar je overheen loopt. Het is bewolkt, winderig en een beetje regenachtig. Best koud dan op het ijs. Heel vervelend gaat Mo hier ook weer onderuit en bezeerd haar pijnlijke arm, die net genezen was. Er komt een behoorlijke zwelling op. Er is een medische post in het dorp, maar helaas gesloten als we terug komen. Na een pijnstiller zakt de pijn af. Kan ze verder fietsen?? De volgende dag om 07.00 uur gaan we nog met de boot naar de marmer grotten. Mo voelt zich weer beter, een drukverband om haar arm en ze vervolgt daarna met Erik op de fiets de carretera. Ik ga met de bus terug naar Villa Cerro Castillo. Over ongeveer een week zullen we elkaar weer ontmoeten in Chalten, in Argentinië. Ik ontmoet vandaag Linda en Loes, met Linda had ik Spaanse les. Zij fietsen ook naar het zuiden, maar zaten een paar dagen achter ons. Morgen gaan we hier een trekking doen.

Hasta la proxima, Un abrazo para todos

De foto's komen later, die staan op de iPad van Mo.

Patagonië

Feliz año nuevo!!
Wij zijn in Patagonie aangekomen. (Aan de Chili kant)
Vanaf Valparaisa namen we de bus naar Pucon, 800 kilometer zuidelijker. Meteen een stuk kouder, maar de dagen zijn er langer.
Bij aankomst is het zonnig en de vulkaan Villaterra schittert in volle glorie.
We besluiten hem te beklimmen, voordat we gaan fietsen. We zijn niet de enigen. In kolonne lopen we, door de sneeuw, in langzaam tempo de berg op.
Het is prachtig en op de top aangekomen, kijken we de rokende vulkaan in. Maar dan naar beneden! Het is steil en we moeten op een sleetje! De angst slaat toe, gelukkig mag ik onder begeleiding van een gids sleeënd naar beneden. Ik sla mijn benen om hem heen en zo roetsjen we in no time naar beneden. Dan durf ik wel!! Kicken!!!!
We hadden geluk, want de volgende dag, als we gaan fietsen, regent het en dit houdt bijna de hele dag aan. Toch heeft dat ook wel weer wat.
We zijn op weg naar het 7 meren gebied in Argentinië. Bij het passeren van de grens, meteen een onverharde weg en oude auto's die ons passeren. Er is een duidelijk verschil tussen de landen, Chili is een stuk welvarender.
Het merengebied is onderdeel van ruta 40, waar we eerder op fietsten.Toen amper verkeer, nu wel even wat anders. Hier is het een toeristisch hoogtepunt.
Een mooie glooiende weg langs 7 meren, omringd door prachtige bergen met sneeuwtoppen. We hebben 2 keer aan een meer gekampeerd en genoten van een verfrissende duik. Het water was niet zo koud.
We eindigen in Bariloche, waar we kerstavond vieren. Een goed hotel, maar helaas is het kerstdiner volgeboekt. We kunnen terecht in de lunchroom voor een snack, we zijn niet de enigen. Een simpel kerstdiner van kip met patat en om 24u een gezamelijke toast op de kerst. Was toch bijzonder!
Volgende dag vroeg op, we gaan met "boat and bike" terug naar Chili. Een leuk concept, alleen lieten Argentinië en Chili de boot niet op elkaar aansluiten. Vertrek was 2 uur later vanwege 1ste kerstdag vanuit Argentinië, de boot van Chili vertrok volgens schema. Hierdoor kwamen we tijd tekort om 29 kilometer over een onverharde weg te fietsen. En helaas door een val van Mo, waarbij ze haar bovenbeen bezeerde. Gelukkig kwam er een bus voorbij die haar meenam.
We moesten 24 uur wachten op de volgende boot, deze tijd kwamen we goed door in een luxe hotel, waar we met korting konden verblijven. Mo kon even bijkomen en genieten van een lekker bad, wat haar goed deed.
We vervolgen onze tocht in Chili via Puerto Varras, waar we een gezellig weerzien hadden met een klasgenoot. Langs het meer weer zicht op een prachtige vulkaan.
Op, weer, een regenachtige dag naar Ancad, op het eiland Chiloë, is de snelste route via de snelweg, maar er staat een bord verboden voor fietsers. Toevallig is er een politiepost waar we even kunnen schuilen, we vragen de weg naar Chiloë. Ze verwijzen ons naar de snelweg. Dus als de politie zegt dat het mag....!!!!
Het was goed te doen, brede vluchtstrook en niet teveel verkeer.
Op Chiloë maken we een ommetje voor de pinguïns. Een pittige tocht ernaar toe, maar de pinguïns zijn het meer dan waard. Met een boot varen we langs 4 families. Schattig om te zien, er tussen liggen nog wat zeeleeuwen te luieren.
Via een onverharde weg doorkruisen we het eiland terug naar de hoofdweg. We waren gewaarschuwd voor een slechte bergachtige weg!
Het was heftig, keien en steile hellingen die niet te fietsen waren. Als in de herhaling gaat Mo weer onderuit! Wat een pech, deze keer een lelijke schaafwond op haar onderarm. Gelukkig is er weer een auto in de buurt die haar verder brengt.
Tot aan Castro waar we op oudejaarsdag aankomen lift Mo. Erik en ik fietsen. Een leuke ontmoeting met een Chileense wielrenner, die erg onder de indruk is van mijn fiets en hem uitgebreid op de film zet.
We vieren oud en nieuw met Chilenen en Colombianen. Een heerlijke maaltijd en om 24u champagne. Naast de volle maan zien we vuurwerk boven de stad.

Lin heeft besloten alleen verder te gaan, ze wil meer haar eigen tempo fietsen. Wij gaan verder met z'n drieën.

Dank allemaal voor de leuke reacties op de verslagen.
Hasta luego!!

Terug naar Chili

Hola,

We zijn op de helft, 1ste deel met Anouk afgesloten. We gaan straks verder met Erik, die op vrijdag 15/12 is aangekomen in Santiago de Chile. Hij zou afgelopen dinsdag aankomen, maar vanwege de hevige sneeuwval in Nederland werd zijn vlucht gecanceled, nadat hij 7 uur in bet vliegtuig aan de grond had gestaan. Hij zal aan fietsen toe zijn!Met Mo gaat het een stuk beter, fietsen gaat goed, alleen bij inspanning, vnl met klimmen heeft ze nog pijn. En klimmen moeten we. Van Salta, Argentinië naar Valparaisa, Chili, de Andes over., via de grenspas op 3800 meter.Om Mo nog wat te ontzien gaan we een cursus Spaans doen in Valparaisa, voordat Erik komt. Dit houdt in, dat we in 2 weken een afstand van ruim 1000 kilometer moeten afleggen. Dat gaat ons niet lukken op de fiets!Liften in Zuid Amerika gaat vrij gemakkelijk en de fietsen kunnen in de bus, dus we gaan er komen, maar spannend of we het op tijd gaan redden.Vanuit Salta fietsen we de "ruta del vino" naar Cafayeta. Deze gaat door Quebrada de Cafayeta, de Grand canyon van Argentinië. We fietsen langs de rivier, door prachtig gekleurde bergen.Het weer zit nog steeds mee, dit is het begin van de regentijd. Alle dagen zon, maar alleen de wind hebben we af en toe behoorlijk tegen!Op 1 december in Santa Maria barst het los: de eerste onweersbui van het seizoen. Gelukkig in de avond.Een prachtig schouwspel van lichtflitsen boven de bergen en in korte tijd staan de straten blank. De Argentijnen zijn er blij mee, de druiven hebben water nodig.We vervolgen onze weg op "ruta 40", een toeristische route, die helemaal doorgaat naar het Zuiden. Hij is inderdaad mooi, een goede weg. Maar waar we op gehoopt hadden, het verkeer om te liften, blijft weg! Als er één keer per uur een auto langs komt, is het veel. Uiteindelijk is het ons toch gelukt. We kregen o.a liften van het Dakar quad team, die in hetzelfde hotel sliepen. Zij hadden een training voor de wedstrijd die in januari wordt gereden. We mogen mee met een vrachtwagen, half gevuld met groente. Een aardige Argentijn die ons zou meenemen voor 20 kilometer, maar ons 100 kilometer verder afzet en nog een aantal. Tussendoor fietsen we. Vanuit Chilicito nemen we de bus naar Mendoza en steken we de Andes over naar Chili. In Mendoza gaan Mo en ik voor een wijnproeverij. Het wijnmerk is "Kaiken", helaas geen import naar Nederland, want hij is heerlijk, we hebben 4 verschillende druiven geproefd. Meer dan 1 proeverij konden we niet

Als we eenmaal de grens over zijn hebben we genoeg tijd om naar Valparaisa te fietsen. We gaan naar zeeniveau, dus voornamelijk afdalen.
Dat is genieten! Lin krijgt een lekke achterband. Zij heeft ook een rohlof naaf, maar net iets anders dan die ik heb. Haar acherwiel kan er niet uit. Mo en ik konden dat niet geloven en hebben toch een poging gedaan, maar het ging inderdaad niet. De band geplakt en we rijden verder. Waarschijnlijk is door onze aktie het achterwiel verschoven. Een paar uur later, schiet het kabeltje van de rohloff los!! Dat is een probleem!Het gebeurde voor het hek van een huis, waarvan de vrouw net kwam aanrijden. Ze vraagt of ze kan helpen, ze spreekt goed Engels. Wat een geluk! Haar man is zeer kundig en heeft het juiste gereedschap. Het lijkt te lukken, maar bij een proefritje schiet de andere kabel los. Helaas, Lin wordt met haar fiets naar het busstation gebracht. Zij neemt de bus naar Valparaisa, ze kan al in de airbnb. Wat een superaardige mensen! Mo en ik fietsen verder. De volgende dag bereiken we Concon aan de pacific/ grote oceaan. Langs de kust fietsen we naar Valparaisa. Het is druk en toeristisch, populair voor surfers. We zien pelikanen en later ook zeeleeuwen.
Lin had ons gewaarschuwd dat Valparaisa heuvelachtig was. Met de routeplanner van google earth gaan we op weg naar onze airbnb. Google earth denkt dat je met de fiets een trap kunt nemen! Zeer steile straatjes en trappen omhoog, niet te fietsen. Voor Mo was het helemaal niet te doen met haar pijnlijke rib. 2 Mannen zien ons staan voor een trap, we vragen of er een andere weg is. Die is er vanaf hier niet. We mogen onze tassen bij hen achterlaten en tillen met z'n tweeën de fietsen omhoog. Gelukkig is Lin in het huis, ze loopt met ons mee om de bagage op te halen. Dan zijn de heren ook zo attent om met ons mee te lopen. Heel lief!
We zitten op een mooie plek, prachtig uitzicht over de oceaan. Valparaisa staat bekend om de muurschilderingen. Het is prachtig, alsof je door een museum loopt. Mo en ik hebben een week Spaanse les gehad. We hebben er veel van opgestoken, nu blijven oefenen!! Het was leuk om naar school te gaan, leuke medestudenten, het was een heerlijke week. Wij zijn weer opgeladen voor het vervolg van onze trip. Vandaag zien we Erik

Het is bijna kerst. Dat gevoel klopt niet als het bijna 30° is. Maar in de stad zie je de kerstversiering en hoor je de kerstmuziek. Wij weten nog niet waar we zullen zijn met de kerst, hoop dat er nog een hotel te vinden is!! Ik wens iedereen mooie feestdagen en een mooi en gezond 2018

Felizes Navidades, amor y salud para el 2018!!

Het land van Maxima

Buenos dias, mis fieles seguidores

We zijn de 1000 kilometer gepasseerd!

In San Pedro de Atacama, een toeristische plaats in een mooie omgeving, hielden we een paar rustdagen. We hebben de Valle de Lunas ( vallei van de manen ) bezocht en naar een astrologisch centrum geweest. Een Belg, hier terechtgekomen vanwege de goede plek voor sterren onderzoek, gaf uitleg over ons planetenstelsel. Door de telescoop konden we sterren van verschillende kleuren onderscheiden. Het moesten een witte, een rode en een blauwe zijn, het was moeilijk te zien, maar ondanks dat was het zeer interessant en vanwege de Nederlands sprekende Belg zeer boeiend.

Vanaf San Pedro moeten we terug de berg op. Wij hebben de gouden regel; we fietsen één keer dezelfde weg! En als we toch een lift regelen, dan meteen maar voor 100 kilometer, naar het hoogste punt op 4100 meter. Het is meteen een stuk kouder, we kleden ons warrm aan en beginnen aan de afdaling naar de grens met Argentinië. Bij de grens aangekomen wil Mo poseren voor het bord "Bienvenidos a Argentina". Ze maakt een verkeerde stap en valt met haar borstkas op een steen, met als gevolg: een zwaar gekneusde rib en een beenwond. Dat is schrikken! Ze moet even bijkomen en met pijnstilling fietst ze het laatste stukje naar de grens. Gelukkig is er een hotel waar we kunnen overnachten. Na een goede nachtrust stapt Mo de volgende dag, met diclofenac en paracetamol, op de fiets. We hoeven niet veel te klimmen en we houden haar zoveel mogelijk uit de wind. Na 119 kilometer, fietsen we Susques binnen. Ze is een bikkel! De volgende dag begint met een behoorlijke klim. Al snel stapt Mo af, het gaat niet. In korte tijd is er een lift voor haar geregeld, ze vindt het verschrikkelijk.

We fietsen door de provincie Jujuy, kale bergen met zoutmeren, wat prachtige kleurencombinaties geeft. Het verkeer valt mee, er zijn veel vrachtauto's met 2de hands auto's uit Chili. Er volgt een pas van 4170 meter voor de plaats Purmamarca, waar we Mo weer zien. Bij Salinas Grande, een grote zoutvlakte in Argentinië vlak voor de pas, regelt Anouk een lift, terwijl Lin en ik een voetenbad nemen in het zoute water.Het wordt een spectaculaire rit, wij drieën met de fietsen in het achterbakkie. We worden heen en weer geschud in de scherpe haarspeldbochten. Wat een overweldigend stuk van het Andes gebergte! Het is een populaire route voor motorrijders. Met een webcam op de helm, maken ze prachtige filmpjes van deze Cuesta de Lipan, te zien op YouTube. (Mo had zich op de top laten afzetten, ze kon het niet laten) we zakken tot 2320 meter.

We fietsen de provincie Salta binnen, dalen tot net boven de 1000 meter, het wordt groener. De weg loopt langs een droge rivierbedding. Een toeristisch gebied met veel dorpjes en goede slaapplaatsen, zelfs een camping met zwembad. Nadat we de tenten hebben opgezet komt een Argentijnse dame even buurten.“Waar komen jullie vandaan?”,vraagt ze. Nadat we geantwoord hebben met “Nederland”, is het eerste wat ze zegt: "jullie doen niet mee met de wk!!! En wij maar denken dat Máxima zo populair is!. Ze is zeer blij met de ansichtkaart van Maxima, die ze later van Mo krijgt. We gaan door een stukje regenwoud., het andere uiterste van een paar dagen terug. Er zijn wat stroompjes in de rivierbedding, maar de regentijd moet nog komen, om er een volwaardige rivier van te maken. We fietsen een stukje onverhard langs de rivier die we over moeten steken. Er is geen brug, dus terug, of natte voeten. We kiezen voor het laatste.

We eindigen in Salta. Hier nemen we afscheid van Anouk, die maar 4 1/2 week met ons mee kon.

Anouk vond mij bij de eerste ontmoeting meer het type voor de ligstoel aan het zwembad met een glaasje rosé. Zo grappig! Ik heb het tegendeel bewezen, hoewel ik af en toe behoorlijk kan verlangen naar die ligstoel aan het zwembad met een glaasje rosé!

In 4 weken hebben we veel meegemaakt en elkaar goed leren kennen. Morgen zwaaien we haar uit. Ik ga haar erg missen.

Hasta la proxima

"Ruta de las lagunas"

Buenos dias a todos,

Vanaf Uyuni, hadden we nog niet besloten welke route het zou worden naar Chili vanaf de zoutvlakte. De voorkeur had de "ruta Laguna",  de mooiste, maar tevens de zwaarste. Op de fiets ongeveer 12 dagen. Ik had er erg míjn twijfels over. Uyuni leeft van het toerisme, dus veel reisbureaus. We gingen informeren wat onze mogelijkheden waren met fietsen. Tot onze verbazing komen we tot een heel mooie deal. Voor 5 dagen een tour "all inclusive".  We werden er een beetje euforisch van, het gaat gebeuren!

De volgende dag vertrekken we.  Wat we willen, en kunnen, fietsen doen we en als het te zwaar wordt, gaan de fietsen bovenop de jeep en is het ook een stuk veiliger. Leo is onze chauffeur, gids en kok. Jammer genoeg spreekt hij alleen spaans en míjn spaans is dramatisch, dus de conversatie is voor  Mo en Anouk.

Dag één is de salar, een zoutvlakte ter grootte van de provincie Utrecht. Een groot wit oppervlak strekt zich voor ons uit. Ik krijg een wintersportgevoel, maar het is 25°C. Veel jeeps met toeristen, motorrijders en wij op de fiets. Het is overweldigend!  Voor het eerst tijdens de fietstocht komen we andere fietsers tegen, een Colombiaan en een Argentijn. De Colombiaan fietst voor een project vanwege het 200 jarig bestaan van de fiets. Weten wij niets van !?

We overnachten op de zoutvlakte. De wakawaka, lichtje op zonne-energie (bedankt voor de tip Wiesje), wordt aan de auto gehangen, zodat onze kleine kampeerplek zichtbaar is voor nachtrijders. Het koelt behoorlijk af, we zitten op 3663 meter hoogte. Een prachtige zonsondergang, de sterren komen tevoorschijn, het is magisch.

We fietsen naar het eiland Incahuasi, op de zoutvlakte. Leo heeft daar ons ontbijt klaar staan. Ik ben verrast, een prachtig eilandje vol met cactussen. Nog een dag over de zoutvlakte naar het dorp Shuvica, waar we overnachten in een zouthotel. De zoutvlakte staat bekend om het maken van surrealistische foto's, daar hebben we enige tijd aan besteed, met veel lol en een goed resultaat.

De ruta Laguna gaat langs verschillende zoutmeren en vulkanen, met hoogtes tot 4500 meter. Lin rijdt de eerste dag mee in de jeep, even tijd nodig om bij te komen. Anouk, Mo en ik vertrekken op tijd, vanaf nu is alles onverhard. Soms zijn de wegen hard van het gekristaliseerde zout, zo hard als asfalt. Maar eenmaal van de zoutmeren af, wordt het mul zand en moet de fietsen geduwd worden. Tót nu toe treffen we het met het weer, alleen de wind kan af en toe hard toeslaan. Gelukkig hebben we nu Leo met de jeep, om onze fietsen op te laden en ons naar onze kampeerplek, aan de voet van de vulkaan Ollagueün, te brengen. (De andere zijde van de vulkaan staat in Chili.)  Vanaf hier is het te zwaar om te fietsen. Heerlijk in de auto, vinden Anouk, Lin en ik het. Bij Mo doet het een beetje pijn. De route is een combinatie van een etappe Parijs-Dakar en het programma “de gevaarlijkste wegen”.   We zitten hobbelend in de jeep te genieten van het landschap. Bij de meren zijn flamingo's, langs de weg spotten we vicuña. (Een kleiner lama soort)

We zíen 2 mensen op de fiets, ploeterend door het mulle zand, wat ben ik blij dat wij dit niet gedaan hebben! Fietsen is leuk, maar er zijn grenzen.

De laatste dag rijden we door vulkanisch gebied, badderen we in een thermaal bad en worden we afgezet aan de grens met Chili. We nemen afscheid van Leo, met lichte weemoed zwaaien we hem uit. Hij heeft ons een ontzettend mooi stuk van Bolivia laten zien.

Wij laden de fietsen, passeren de douane van Bolivia en gaan op weg naar San Pedro de Atacama in Chili. We zitten op 4500 meter hoogte. We moeten nog 100 meter stijgen, daarna een afdaling van 40 kilometer. Op deze hoogte valt fietsen niet mee, bij de geringste inspanning krijg ik moeite met ademhalen, alsof je niet goed kan doorademen, het is zo vermoeiend, terwijl de spieren het wel aan kunnen. Maar daarna het kadootje: in 40 kilometer zakken we 2000 meter. Héérlijk !!!! Het is ook een stuk warmer als we San Pedro inrijden. Eerst langs de douane, hostel zoeken en we sluiten de dag af met een heerlijke Chileense rode wijn!

Hasta la proxima!

(Je hoeft me geen fotoruimte te schenken, ik heb nog tegoed van reismee)

Van Potosi naar Uyuni.

Beste Allen,

Potosi was leuk, het is een grote stad. Bij binnenkomst zag het er rommelig uit, veel huizen in aanbouw, schots en scheef door elkaar. Maar hoog gelegen op 4000 meter, een mooi en gezellig oud centrum, gekleurde huisjes, nauwe straatjes en veel kerken. Hier zijn de hostels voor de toeristen, met als voordeel: goed eten, lekkere koffie en internet.

Vrijdag fietsen we Potosi uit. Er is een hardloopwedstrijd voor scholieren, een prestatie op deze hoogte. Vanwege afgezette wegen is het even puzzelen om de stad uit te komen.

We vervolgen onze weg door de bergen. We hebben de coca bladeren ontdekt. Je moet erop kauwen, zodat het als een bal in je wang blijft zitten, het helpt goed tegen hoogteziekte en het geeft energie. Beetje doping hoort toch bij fietsen ?!

Mo heeft de route op haar mobiel, via pocket earth. Alle dorpjes en hoogteverschillen staan erop. In vier dagen,fietsen we naar salar de Uyuni, de zoutvlakte. Dag één is goed te doen, precies 50 kilometer. We komen aan bij een klein dorpje, er is een hostal, maar die geeft geen gehoor. Het is opvallend dat de Bolivianen zich amper met ons bemoeien, dat was in Afrika wel heel anders. Lin hoort muziek in een school die we passeren en roept om te horen of er iemand is. We hebben geluk, we mogen overnachten in een klaslokaal.

De volgende dag eindigt met een lange klim, we besluiten vanaf daar te liften, maar er is heel weinig verkeer. Héérlijk vanwege het ontbreken van de uitlaatgassen, maar lastig om een lift te krijgen. Na ruim 2 uur wachten in de gloeiende zon, stopt er eindelijk een geschikte auto. Er kunnen 3 fietsen mee. Mo offert zichzelf op, om fietsend door te gaan. Het was een afstand van 20 kilometer met een behoorlijke klim. Dat zou zij niet redden voor het donker. Wij maakten ons behoorlijk zorgen en hadden besloten een auto te zoeken om haar op te halen. Voor we zover waren kwam ze al aanfietsen! Gelukkig had Mo zelf ook al ingezien dat ze het niet zou redden en had ze een lift kunnen regelen. Het was een happy weerzien.

We blijven schommelen tussen de 3500 en de 4200 meter. Het landschap wisselt van kaal en dor naar prachtige rotsformaties, we gaan door een cactusvallei en we zien kuddes lama' s en alcapa's. Zelfs een tornado komt voorbij. We troffen het met het weer, prachtige blauwe lucht en wind in de rug. Opeens draait die, harde tegenwind. Dat viel tegen. De laatste 20 kilometer voor Uyuni konden we niet meer aan, te heftig met deze wind. Er was een klein mijnwerkersdorpje, zag er triest uit, veel vervallen huizen, maar wel een museum met oude locomotieven. Geen slaapplaats, maar we mochten de tenten opzetten op het basketbalveld. Ieder dorp, hoe klein ook, heeft er een. Hier werden we niet blij van, maar we hadden geen keus. Er was een militaire post, als we lastig gevallen zouden worden door dronken mannen moesten we daar “aankloppen”. Dit was niet het geval, wel hadden we last van de wind en de klapperende tentzeilen, omdat we de tenten op de betonnen ondergrond niet vast konden zetten.

De volgende dag, nog een klein stukje omhoog, daarna een gigantische afdaling, de teller gaf 71 km aan. Een prachtig uitzicht op de uitgestrekte zoutvlakte. We fietsen voldaan Uyuni binnen en de nacht ervoor is dan weer snel vergeten!

We hebben een heerlijk hostel gevonden, weer van alles te krijgen. Een welverdiende rustdag.

Hasta la proxima !!